Fujifilm GFX100RF in actie getest door Frits van Eldik

Hoe presteert een middenformaat camera in de wereld van snelheid en actie?

Bij Colorwood geloven we in het testen van high-end apparatuur onder de meest uitdagende omstandigheden. Fotograaf Frits van Eldik, al tientallen jaren actief langs de circuits van Le Mans, Zandvoort en Monaco, nam de proef op de som en ging aan de slag met de Fujifilm GFX 100RF. Een camera met indrukwekkende specificaties: 102 megapixels, razendsnelle autofocus en een nieuwe processor die snelheid belooft op middenformaatniveau. Hoe houdt deze camera zich staande in het veldwerk van een autosportprofessional? En belangrijker nog: wat doet die enorme resolutie met de beleving én het eindresultaat? Frits deelt zijn eerlijke ervaring – van eerste indruk tot veldtest.

''Op verzoek van Colorwood gebruikte ik de Fujifilm GFX 100RF een paar dagen om te ontdekken wat ik écht van deze camera vind. Wat begon als liefde, werd haat en eindigde – gelukkig – weer in liefde. Toen ik de camera voor het eerst zag, was ik direct onder de indruk van het ontwerp. Een strak, modern design dat meteen mijn aandacht trok. Vervolgens bladerde ik door de specificaties en zag: 102 megapixels. Dat maakte mij als fotograaf natuurlijk nieuwsgierig.

Eerste indrukken van de Fujifilm GFX100 RF

Tijdens een roadtrip langs twee Formule 1 Grands Prix – één in Italië en één in het iconische dorpje Monaco – nam ik de Fujifilm GFX 100RF mee in mijn bagage. Voor vertrek had ik de camera vluchtig bekeken, maar echte tijd om hem goed te leren kennen ontbrak. In Italië draaide ik een vol raceweekend onder flinke tijdsdruk. Alles moest snel, efficiënt en vertrouwd gebeuren, waardoor er simpelweg geen ruimte was om met een nieuwe camera aan de slag te gaan. Dat veranderde onderweg naar Monaco. Ik besloot een tussenstop te maken in Sanremo, waar ik maandagochtend wakker werd in een rustiger ritme. Op een zonovergoten terras, met een kop koffie voor me, begon ik voor het eerst serieus naar de Fujifilm GFX 100RF te kijken. In het uur dat volgde, verkende ik de stad en maakte ik mijn eerste beelden met deze middenformaatcamera.

Wat direct opvalt: het is een camera waarmee je gezien mag worden. Het design oogt professioneel en wekt nieuwsgierigheid op. Op datzelfde terras vroeg een voorbijganger of ik met een Leica werkte. En later op straat leverde het rustig fotograferen opmerkingen op als: “Bella camera!”. De eerste kennismaking was echter allesbehalve vanzelfsprekend. Het vergde tijd om de menustructuur te doorgronden, functies van knoppen te ontdekken en ongevraagde meldingen op het display weg te krijgen. Die meldingen kwamen overigens niet door de camera zelf, maar door een verkeerde handeling van mijn kant – en het kostte even om uit te zoeken hoe ik dat herstelde.

Als je gewend bent om razendsnel te werken – om direct vast te leggen wat je ziet – dan voelt de overstap naar dit systeem in eerste instantie als een rem. Je loopt door de straten, ziet een prachtig tafereel… maar tegen de tijd dat alles ingesteld is, is het moment vaak al voorbij. Het vraagt een compleet andere mindset: rustiger, bedachtzamer, langzamer. Die maandagochtend, bedoeld om tot rust te komen, werkte voor mij daarom juist even averechts. Frustratie over het tempo overheerste. Maar zoals met alles in fotografie: gewenning kost tijd. En dit was pas het begin.

Van worsteling naar waardering

Terug in mijn appartement besloot ik écht even de tijd te nemen. Camera op tafel, rustig zitten, proberen, lezen, ontdekken. Veel vragen die ik had kon ik snel oplossen via de online handleiding, die verrassend compleet en toegankelijk is.

Langzaam begon het vertrouwen te groeien. Tijdens mijn wandeling die middag voelde het fotograferen al natuurlijker aan. En eerlijk is eerlijk: na drie dagen rust, experimenteren en spelen met de instellingen, ontstond er iets wat het dichtst in de buurt komt van verliefdheid. Niet per se op de bediening – die blijft even wennen – maar op de beeldkwaliteit. Het moment waarop ik de eerste bestanden terugkeek, verscheen er spontaan een glimlach op mijn gezicht.

Mijn voorlopige conclusie? De Fujifilm GFX 100RF is bij uitstek geschikt voor straatfotografie. Misschien ook voor landschapsfotografie, al zit daar voor mij een duidelijke beperking. De camera die ik gebruikte was uitgerust met een vaste 35mm-lens (omgerekend naar full-frame is dat ongeveer 28mm). En die kun je dus niet wisselen.

Vanuit mijn ervaring met Canon – en de flexibiliteit die daarbij komt kijken – voelde dit als een beperking. Geen zoom, geen lensopties; je werkt met wat je hebt. Dat vraagt om een andere manier van denken. Niet vanuit: “Wat wil ik fotograferen?” maar eerder: “Wat kan ik met deze setup vastleggen?” En dat is wennen.

Voor straatfotografie werkt dit verrassend goed. Je beweegt mee met de omgeving, anticipeert op momenten, en leert opnieuw kijken binnen vaste kaders. Maar voor landschapsfotografie, waar je soms meer controle over het perspectief wilt, voelde de vaste 35mm wat te beperkt. Dat betekent niet dat het niet kan, maar wel dat het vraagt om bewust werken binnen duidelijke grenzen.

Beeldkwaliteit, functies en beperkingen

De Fujifilm GFX 100RF is uitgerust met een vaste lens met een maximaal diafragma van f/4.0. Natuurlijk zou je wensen dat dit f/2.0 of zelfs f/1.8 was, zeker als je graag met een kleine scherptediepte werkt. Maar dat is waarschijnlijk een bewuste keuze geweest vanuit Fujifilm – waarschijnlijk vanwege formaat, gewicht of optische correcties.

Wat direct opvalt is dat deze middenformaatcamera beschikt over tal van creatieve functies. Zelf maak ik daar zelden gebruik van; ik werk het liefst intuïtief. Toch biedt het systeem mogelijkheden zoals digitale zoom tijdens het fotograferen (waarbij je uiteraard maar een deel van de sensor gebruikt), en een panorama-instelling, waarbij de boven- en onderzijde van de sensor buiten beeld blijven.

Persoonlijk heb ik gedurende mijn testperiode uitsluitend in RAW gefotografeerd, en daarbij bewust het maximale sensorformaat benut. En die RAW-bestanden… zijn werkelijk adembenemend. De details, het dynamisch bereik en de scherpte zijn van uitzonderlijk niveau.

Als ik nu al een korte conclusie moet trekken, dan zou die zijn: geef mij deze sensor zonder alle toeters en bellen, en ik zou er serieus over nadenken om ervoor te sparen. Want nee – je hebt deze camera misschien niet nodig. Maar na een paar dagen ermee werken wíl je hem gewoon hebben. Gewoon, voor erbij.

Voor mijn dagelijkse werk zou deze camera niet praktisch zijn – daarvoor is snelheid en flexibiliteit te belangrijk. Maar voor specifieke toepassingen, zoals het maken van gedetailleerde overzichtsfoto’s, is het een prachtige aanvulling.

Onderweg naar Monaco groeide mijn overtuiging dat dit misschien wel de ideale camera voor straatfotografie is. En laat ik nu net onderweg zijn naar de meest legendarische stratenrace ter wereld. Tussen de drukte van de Formule 1 door kon ik het niet laten om met de Fujifilm GFX 100RF een paar beelden te schieten in de straten van Monaco.

Daar liep ik echter tegen een interessante beperking aan. Soms wil je een snel bewegend onderwerp bevriezen met een hoge sluitertijd. In Monaco sta je soms zó dicht op de actie, dat je boven de 1/4000 seconde uitkomt. En juist daar toont zich een zwakke plek van een grote sensor met extreem hoge resolutie: bewegingsonscherpte ligt sneller op de loer. Meer pixels betekenen meer detail – maar ook dat kleine trillingen of bewegingen eerder zichtbaar worden.

Conclusie: je hebt hem niet nodig – maar je wilt hem wél

De Fujifilm GFX 100RF is wat mij betreft de perfecte camera voor erbij. Een luxe reiscamera, een blikvanger, en vooral: een toestel dat je met plezier meeneemt. In zilverkleur, met een bruin leren hoesje eromheen, straalt hij stijl uit nog vóór je de eerste foto hebt gemaakt.

Maar schijn bedriegt niet: de beeldkwaliteit is minstens zo indrukwekkend als het uiterlijk. De bestanden zijn rijk aan detail, haarscherp en bieden een enorme nabewerkingsvrijheid. Voor mij persoonlijk zou deze combinatie van sensor en vaste lens al meer dan voldoende zijn. Maar de RF biedt daarnaast ook volop creatieve functies om mee te experimenteren. Is het een camera die je nodig hebt? Misschien niet. Maar na een paar dagen ermee gewerkt te hebben weet ik één ding zeker: je gaat hem willen.!''